Dojrzałość

Zwrócony ku słońcu
patrzę w wąską perspektywę czasu:

Wartości, które miały być wiecznymi –
są tylko prochem.
Ani iskry, drobiny żaru.

Zasady, które miały stworzyć
etykę powszedniego życia –
to tylko pamięć
kształtu strasznego nocy bez nieba…

Zwrócony ku słońcu – dojrzałem.

Wycieram z oczu obrazy
bolesne jak ziarna piasku…
którym nie można dać nazwy…
Wycieram,
by nie wróciły.

Patrzę w twarz człowieka:
Czytam:
Nowy
Świat.

[Wiersz ukazał się w 9/1951 numerze „Nowego Toru”].