Glosa

„Starość to cela śmierci” 

a potem to „nic” 

kłamstwo 

pojedynczego 

przez 
poniechanie 

fałsz; bowiem 

bez względu na stan duszy starca 
lękliwej słabnącej, i owszem, staje się dla tych 
co piszą u końca prozy swoje czy stance (Nolte) nad- 
promiennie jasne: j e s t 
                                       wręcz 
dotykalna w milczeniu wiersza, choćby i krzyczał, 

t a j e m n i c a; złożona w nim jakby; ta 

Ding an sich w innym wszelako niż 
u Kanta ujęciu (znaczeniu) Coś, bez czego dążenie 
ruch słowa nie miał nie ma i nie będzie miał sensu. A 

waży 
świadectwo dwóch, trzech chociażby 

nad tekstem, kiedy go piszą 

w pełni czasu swojego.