Jaś i Małgosia

Trzasnęły drzwi O pewnie z piętra
zbiega na dół
promyk
Małgosia
W czerwonych botkach
rytmicznie jak ptaszek
ze stopnia na stopień
o

w wielkim tornistrze
z żółciutkiej skórki
chroboczą kredki nowe
i piórnik

Ucichło

stąpam pod drzwi
odmykam skrycie oko
judasza

Przede mną klęczy
wątłe
jak trawka
i tłumiąc płacz
wiąże sznurek przy zdartym chodaku

…to Jasio
Od tej chorej z góry
o której mówią „panie
tam rak”