Zamoyski

Jeszcze go słyszy, poświstującego na wietrze,
przy swoich mobilach. Teraz jest chwalony w Wenecji
i u Guggenheima.
                            On pozostał na miejscu.
Najtrwalsza jest bryła. I to go skłoniło. Pozostał więc
na miejscu. Jest zimny. Ma wiele lat. Jak zima.
„Przegrana z wyboru” – kto tak o nim pisał? Zresztą
nie o pośpiech tu idzie.
                                     Tak. Myśli o stylu. Ręce ma zimne,
stopy ma zimne. Dookoła jest zima. I czarne ptaszysko, wrona pospo-
lita w zaśnieżonym tle, z krzykiem unosi suchą metaforę:

drzewo.
Równina.