Chowanki

ku drzewu dążąc; 

w ciszy, tak; 

wytrącony z lotu, odchodzi w bok i spada 
tu; spójrz: ta 

porzucona szarość z drobiną krwi na 
końcu dzioba, 

cień, sam róg balkonu. Wybiegamy po wodę w naparstku, 
wracamy, 

to miejsce jest puste. Ich delikatność 
przeraża. Umierają jak my, ale ich ciał nie można znaleźć.