Demidowa

żyjąca drobno w długim cieniu Tamtych, teraz nawet
w ostatnim dniu, u drzwi, jak zawsze, nasłuchująca
czy wejść ma do Nich znowu, czy dadzą znak,

dostąpi razem z Nimi łaski męczeństwa; razem i
po równo; tu, w norze piwnicznej domu Ipatiewa.

Jedno jest pewne: skromnego herbu, schludna, taką
pozostała do końca. Zadziwia wyraz twarzy

tej właśnie Umarłej: ni śladu po zgrozie czy po męce, nic
prócz  z a w s t y d z e n i a  jakby i
żalu, iż na gorsecie, u dołu, w miejscu
gdzie jedwab w lila niemal dotyka płatków jej sromu
jest, istny wstyd!
                         ta w całym mętliku ostatnich paru dni
niezauważona przez nią, a przeto i nie sprana czym prędzej,

plamka krwi miesięcznej.

Anna Demidowa – zgładzona w Jekatierynburgu razem z rodziną Romanowych.