Głowa

Z wiedzą o rozpadaniu się pysznych miast i to,
że giną, budował Frederick Kiesler swego Dawida;
był w formie i rzeźba jest dwoista.
Oto łagodnie lśnią: wygięta w śniadym metalu dłoń,
dłoń  h a r f i s t y 
i
drobna, skręcona nieco, jak w przyciasnym
lakierku, stopa. Oba szczegóły wydają się być zresztą
muzyką
dla uśpienia oglądających

i są piękne;

stójmy chwilę jeszcze. A jednak
cel całego zamysłu jest zgoła inny, choć Kiesler,
jak wiemy już, myli uwagę. Zdradza go nam
od początku samego wielki wektor owej kompozycji –
nienaruszona w swej jedności głowa:
                      zwięzła,
                      w kwadracie, z podwojoną
                      szczęką. Oko –
okrutne ptasie oko
pogardzanej rasy, które zaczęło, widać to wyraźnie,
kombinować.