Na farmie Labana

Przyszedłszy Jakub do Labana,
służył mu za Rachel, córkę jego,
siedem lat…

Przetarł czoło i mówił dalej: 

Zaczekaj z sądem Nie tamten był winien 
Czym jest więc roztropność Przezorność, powiedz 
Zauważ korzyści, dla których Laban 
przez długich lat siedem 
wełną tamtych owiec i pustynnym piachem 
oddzielał od Jakuba córkę swoją Rachel 
                                Zauważ korzyści 

Odpowiadam szybko: A tamtych dwoje 
Przypomnij dobrze Wieczór Ta scena 

Po siedmiu latach, pod koniec żniw tak hojnych 
tego roku (Jakub) idzie do Rachel 
                              Nikt nań nie patrzy 
nie robi wielkich oczu biegnie skrajem 
gdzie właśnie, odłożywszy kosy, przez chwilę krótką 
pomiędzy przejściem z jednego na drugie tam 
pólko wypluwają pestki zdziczałej jabłonki 

nikt nań nic patrzy Bez świadków zatem 
(w listowiach gęstych) dociera do płotu 
Pchnąwszy drzwi 
                           widzi ją. Drobna Wbita pośrodku Z tym drewnem 
(jak wówczas) zmatowiałym w twarzy 
zaściela obrus. Nie drgnęła wcale Nie pyta Jej twarz 
nie przepuszcza Nie odbiją też oczy (rozwarte zbyt mocno 
w tym kruchym drzeworycie) aczkolwiek z głębi 
– on wie – od głębi wstało w niej już idzie
to jedno  t o  j e d n o  tylko: 
                                     odgarnął mech 
                                     i wyszedł spod ziemi 
jakby powiedzieli inni, z sąsiadującej z tym wzgórzem 
doliny... 

Potrząsa głową: Czym jest więc 

roztropność Przezorność, powiedz Patrz 
                                    R u d o ś ć  przyczajona O
P a l u c h  dodatkowy Co stuka od wewnątrz 
w przekrwioną kość głowy! A Laban 
był sprytny. Zauważ, zauważ korzyści 
dla których Laban przez długich lat siedem
wełną tamtych owiec, tak, wełną i piachem
oddzielał od Jakuba córkę swoją Rachel

jakże teraz darzy ziemia Izraela! 

Wieczór był cichy 
Spod liści terasy spoglądaliśmy na trzody 
pijące wodę z przemyślnych cembrowin 

Zapytałem więc znowu: A tamtych dwoje?...