Po latach

spiętrzony wapień jego struktur 
z najlepszego okresu. I ta złość niemal 
w prowadzeniu ręki, to stąd bodaj owa 

gwałtowność form, wynikająca także z ich 
nasycenia a zatem kolor 
t o n  zielone brązy z Rembrandta i 
nie tylko: ta 
oślepiająca biel 
okna naprzeciwko twarzy starego Fausta! 

                                  * 
a jednak 
po latach 
ściszenie 

                                  * 
Staje mu się bliska rzeźba Moore’a przez
proste związki z naturą 

docenił 
naturę, jest wzorcem 

                                 * 
I u mnie w obrazie zderzają się formy 
masy, linie wykazują aktywny stosunek 
do siebie, do płaszczyzn 
trzeba 
aby stały się jednią, jak widać to wokoło 
i na co dzień 

przywoływał do okien pracowni 
za którymi bezlistne jeszcze na przedwiośniu 
drzewa zdawały się czekać
na ruch
z jego strony, na u-
chwycenie napięć i kierunków
w swoich gałęziach i gałązkach
w harmonii
całej przestrzeni

                                  * 
miary. I nieprzezwyciężony do końca już 
nawyk zaczynania rzeczy od dołu 
i 
z lewa, skąd ręka 
szła wyżej wciąż wyżej ku ustalonemu centrum 
tematu z Vermeera, którego wielbi 

za rodzaj ładu trwający w dziele; bo 
dzięki światłu istnieją przedmioty 

                                  *
to w jednym z późnych płócien 
końcowego okresu, w obrazie Czarnej Madonny 
w tonacji zielonej 
uzyska królewskie świecenie z cichej 
bieli tła 
muśniętej jakby bezwiednie 
przez czerwień i błękit 

nie przytłumiając ogólnego wrażenia: 
kojącej zieleni 

                                  *
Ale naprawdę, to nasza jest tylko 
śmierć, tyle na kartce papieru 
na dwa tygodnie przed własnym zejściem 

zżył się z nią 
wcześniej 

przywykł być może czy  p o j ą ł; przeto i 
ogrzał, jak 
gałkę z chleba szarego wykulaną w dłoniach 

dając odpowiedź na 
jedno co najmniej z tych kilku Pytań kreślonych 

w Duino, choć 
wiemy także: nie znał ich wcale, nie znał ich autora.