Według Schellinga

Każde malowidło otwiera świat intelektualny 

                             I 
powiedzmy, w Maine. Coś z życia znikało bez 
śladu, ginęło 
w zapomnieniu, obok 
                 „to mnie zasmucało – mówi malarz Andrew 
Wyeth – oto dlaczego powstał portret tego wnętrza 
w starym domu” 

jest czerwiec, upalny dzień 
na poddaszu, duchota. Każda rzecz z osobna, w bez- 
ruchu, w rozprażeniu: roleta, rama okienna, oliwny 
odcień drewna i 
ochra łąki za oknem po czarną wstęgę lasu, 
wszystko w swoim kształcie, w swoim kolorze 

trwa. „Chciałem to pokazać, a także rzeźwiący 
podmuch wiatru” mówi malarz i teraz dopiero 

postrzegamy  r u c h: wydęcie tiulu znad 
górnej ramy okna w naszym kierunku (...) wyjście 
poza przedmiotowość; acz 

wszystko tu, 
proste, jak wykres linii – odtąd dotąd –, trwa 

w swoim miejscu. Dzięki przedmiotom. 

                            II 
rola rzeczy u Jana C. 

żółta szafka, na niej 
szkło, kruche drobiazgi 
i świece dwie, czerwone 

jedna płonie 
druga zgasła 

szafka ma drzwi 
uchylone i 
jest w niej mrok 

„znak żywego 
i martwego już 
uczucia” mówi C. 

rzeczy milczą 
choć o tym mówią, 
nieporuszone. 

                             III 
„zobacz: to  p r z e c h w y c e n i e, chwila, kiedy 
nad garbem przyjeziornych wzgórz przesuwa się 
obłok. Świetlisty kłębek wprawia w ruch wszystko 
co zmieszane w dole: 
                                   piachy i krzewy, sjenę i 
zielenie. Gęstość materii 
i ten przepych świata! 

A jednak jest coś, co zastanawia: światło. Wysokie 
pełne, scalające rzecz, w miarę patrzenia 
stygnie,  t ę ż e j e. Rodzimy motyw, jakże 
nam znajomy, raptem nasuwa odlegle sko- 
jarzenia:  o g r o m. Krąg. Amfiteatr w słońcu. Zamierzchły i 
pusty. Zupełnie. 
                          To sprawa 
barw, ich nasycenia? 
nie wiem...” 

„nie kończ. 
Po prostu  u c h r o ń, trzymaj. To zamyślenie”.