***

Wspaniała zieleń, ciężka od
czerni; lecz zanim wejdzie w nią,

zwleka;

niby koń biały na wzgórzu rozrzewnia go
pamięć cichego dnia z minionej jesieni.
A dzień się już chyli

ku zachodowi wolno. Czy jest samotny?
lubię ten spokój – powiada (komu?)

obmywa kamień nagrobny swej matki,
przez chwilę widzi wielkie obłoki
stojące nad lasem obok i wraca do domu.

To, co zapisze potem (zapisze krótko)
oddaje stan,
jaki niekiedy można odczuć: piszemy o sobie
dla tych, których kochamy

forma jest sucha. Pęka przez to,
roni kroplę